---

چرا چین طرف قرارداد ایران شد؟

یک کارشناس اقتصادی گفت: کسانیکه به توافق ۲۵ ساله ایران با چین حمله میکنند و آنرا فروش ایران و یا قرارداد ترکمنچای میخوانند، یا عناد دارند و یا غالباً از مفاد این همکاری بی اطلاع بوده و ناآگاهانه و احساسی سخن میگویند.

کارشناس اقتصادی طی تحلیلی در خصوص قرارداد ایران و چین، این همکاری را بسیار مثبت ارزیابی کرد و در ادامه متذکر شده که ما آمریکا و اروپا را از عقد قرارداد همکاری با ایران محروم نکردیم بلکه این "ترامپ" بود که با خروج یکجانبه خود از "برجام" به همه چیز پشت پا زد و کمپانی های اروپایی هم با تبعیت از آمریکا، ایران را رها کرده و از کشورمان خارج شدند!!

چند سالی است که موضوع همکاری همه جانبه و قرارداد اقتصادی بلندمدت کشورمان با کشور چین مطرح شده و کم و بیش اخباری غیررسمی هم در این خصوص منتشر میشد اما هفته گذشته قرارداد 25 ساله ایران و چین رسماً به امضاً مقامات بلندپایۀ دو کشور رسید و اخبار رسمی این تفاهمنامه نیز منتشر و از آنروز به بعد، خبر قرارداد "ایران و چین" نقل محافل خبری داخلی و خارجی، شبکه های اجتماعی و مردم عام و خاص شده و اخبار و تحلیل های درست و غالباً نادرست و مغرضانه ای به گوش میرسد و همین اخبار نادرست و مغرضانه، مردم عزیزمان را سردرگم کرده است.!!   

در این خصوص بر خود واجب و ضروری دیدم تا این قرارداد را در حد درک و سواد و فهم خویش بدرستی و با اطلاعات صحیح بطور مستند واکاوی نموده و تحلیل خودم را در جهت روشنگری، شفاف سازی و تنویر افکار عمومی در اختیار رسانه های وزین و آگاه دهنده قرار دهم.

در این ارتباط بیشترین موضوعی که مغرضان و رسانه های معاند روی آن تمرکز کرده و اَذهان عمومی را منحرف و برای ضربه زدن به نظام، از این طریق خوراک تبلیغاتی درست کرده و میکنند این است که چرا مقامات ایران بجای اروپا و آمریکا با کشور چین قرارداد همکاری امضاء نموده اند و در این راستا و برای انحراف بیشتر جامعه، کشور چین که تقریباً بزرگترین اقتصاد جهان میباشد و در این مسیر رفته رفته آمریکا را هم پشت سر میگذارد را "چینِ کمونیست" معرفی و قرارداد 25 ساله هفته گذشتۀ دو کشور را قرارداد "اسلام با کمونیست" خوانده و آنرا سوال برانگیز و غیرقابل قبول اعلام میکنند.!!

در این خصوص باید خدمتتان عرض کنم که اولاً ایران تمایل دارد که با غالب کشورهای جهان علی الخصوص قدرتهای بزرگ اقتصادی، قراردادهای همکاری همه جانبه امضاء کند و از طرفی دیگر کشورمان از قدیم الایام با غرب ارتباطات فشرده تری داشته و غالب تجهیزات، خودروها، هواپیماها و ماشین آلات مان غربی بوده، بطور مثال (هواپیماهای مسافربری ما بوئینگ، ایرباس و فوکر و.... بود، جنگنده های مان فانتوم آمریکایی، خودروهایمان از جمله پیکان و... اروپایی بودند، ماشین آلات اکثر کارخانجات ایران غربی بود و.... دهها مورد دیگر، پس به همین خاطر بیش از اینکه مشتاق شرق باشیم، تمایل به غرب داشتیم و بی رغبت هم نبودیم که با غرب قرارداد همکاری امضاء کنیم!!

در همین راستا اگر خاطر مبارکتان باشد بعد از امضای "برجام" آقای روحانی شرق بویژه چین را فراموش کرد و تور غرب را راه انداخت و شخصاً راهی اروپا شد و سرش به کمپانی های توتال، ایرباس، پژو، رنو و.... دهها کمپانی دیگر گرم شد و با آنها قرارداد هم امضاء کرد و تعدادی از همان کمپانی ها را از جمله پژو و رنو را برای سرمایه گذاری و تولید مشترک وارد ایران کرد و با شرکتهای هواپیمایی ایرباس و غیره قرارداد خرید هواپیما منعقد کرد، فلذا در همین راستا بیش از 100 هیأت فرانسوی و بعضاً اروپایی برای مذاکرات اقتصادی به ایران سفر کردند که چندان نتیجه ای هم در بر نداشت.

در آن زمان آقای "شی جی پینگ" رئیس جمهور چین از دست آقای روحانی بسیار مکدر شد و حتی اعلام کرد که پیش از "برجام" و در ایام تحریم، ما به شما کمک کردیم ولیکن بعد از "برجام" شما چین را کلاً فراموش کرده و به آغوش غرب بویژه اروپا پناه بردید!!

دوماً ایران در برابر غرب مانعی برای همکاری بوجود نیاورد بلکه این "ترامپ" بود که یکجانبه "برجام" را پاره کرد و درب مذاکره و همکاری با ایران را به روی آمریکا بست و پس از خروج یکجانبه از "برجام" و اِعمال تحریمهای جدید و پی در پی برعلیه کشورمان، همان کمپانی های اروپایی هم از ترس تحریمها و با فشار آمریکا از ایران فرار کرده و همکاری خود با ایران را نیمه کاره رها نموده و رفتند!! و به همین دلیل منافع همکاری اقتصادی با ایران را از دست دادند!!

حال با توجه به رفتارهای نادرست غرب علی الخصوص آمریکا و اروپا، ایران برای پیشبرد برنامه های اقتصادی خود و غلبه بر تحریم های کمرشکن، چاره ای جز عقد قرارداد همکاری با ابرقدرت دیگری نداشت و در این میان کشور چین که از نظر اقتصادی رفته رفته در حال پشت سر گذاشتن آمریکا هم میباشد، بهترین گزینه برای همکاری اقتصادی بود.

قرارداد با چین شاید بهترین گزینه نباشد اما بدترین هم نیست و بالاخره هر کشوری امکاناتی میاورد و منافعی هم میبرد و در این راستا قرارداد ما با چین موجب میشود تا بدون ترس از تحریمها، خیلی از راهها برای سرمایه گذاریهای مشترک در زمینه های مختلف از جمله نفت، زیرساختها مثل توسعه بنادر و حتی سواحل مکران، مخابرات، تولیدات صنعتی و خودرو و... دهها مورد دیگر فراهم میشود و میتواند رشد و توسعۀ کشورمان را در پی داشته باشد.

در این راستا کسانیکه به این قرارداد حمله میکنند و آنرا فروش ایران و یا قرارداد ترکمنچای میخوانند، یا عناد دارند و یا غالباً از مفاد این همکاری بی اطلاع بوده و ناآگاهانه و احساسی سخن میگویند.

مگر کشور هند در جهت توسعه بندر چابهار از دو سه سال پیش قرارداد همکاری با ایران را امضاء نکرده و در حال حاضر آن بندر را شکوفا ننموده و از آنجا برای صادرات کالا به کشورهای دیگر از جمله افغانستان بهره نمیبرد؟ پس چرا کسی به آن قرارداد اعتراض ننموده و نمیکند؟ چون بی سر و صدا و فارغ از مسائل سیاسی و جناحی انجام شده اما عده ای قرارداد چین را دستمایه ای برای حمله به ایران و نظام کرده اند.

مثلاً چند روز پیش آقای بایدن اعلام کرد که از یکسال پیش نگران قرارداد چین با ایران است!! خب اگر وی نگران است، پس چرا راه همکاری و رفع تحریمها را نمی گشاید تا بجای چین، آمریکا صاحب منافع همکاری با ایران بشود، با حرف زدن و دشمنی کردن که کاری پیش نمیرود.

از طرفی دیگر سند همکاری ایران و چین دو ضلع دارد یک ضلع آن ایجاد امنیت و جو روانی مثبت در جهان و جذب سرمایه خارجی به کشورمان است که این مورد ذکر شده در سند همکاری فیمابین زمینه جذب صد ها میلیارد دلار سرمایه چینی را ممکن میسازد.

ضمناً سرمایه های خارجی تمایل دارند وارد کشوری بشوند که بدهی خارجی اش در حدی باشد که بتواند بدهی های خود را بسهولت پرداخت کند، در شرایط موجود فقط ده کشور جهان ظرفیت دریافت وام جدید را دارند یعنی بدهی خارجی شان در سطحی است که پرداخت وام یا سرمایه گذاری در آن کشورها امن و فاقد ریسک است یعنی میتوانند بدهی خود به طلبکارانشان را پرداخت نمایند، ایران هم با حدود ٨ میلیارد دلار بدهی خارجی یکی از جذاب ترین کشورهای جهان برای پذیرش سرمایه های خارجی است، پس مورد مطروحه نیز یکی دیگر از محاسن و فواید قرارداد ایران با چین میباشد.

در ضمن اگر مفاد این قرارداد هم منتشر نمیشود به این دلیل است که هم آمریکا و اروپا از آن بی اطلاع باشند و در خماری بمانند و از طرفی دیگر، امضاء این قرارداد به این خاطر است تا آمریکا و اروپا هم تحریک شوند و برای بهره بردن از منافع اقتصادی ایران و قرار گرفتن در کنار چین، اقدامی عاجل انجام داده و دست از تهدید ایران بردارند و به پای میز مذاکره با کشورمان برگشته و بدون پیش شرط، تحریمها را رفع و به تعهدات و وعده های خود عمل کنند!!

از موارد ظریف و نکات تأمل برانگیز و قابل توجه دیگری که برخی از بزرگواران هم طی چند روز گذشته به برخی از آنها اشاره نموده اند این است که:

* وقتیکه ایران به تحریمهای اقتصادی آمریکا برعلیه کشورمان اعتراض میکرد، همین معاندین میگفتند که به هر حال دولت آمریکا به فکر منافع خویش است‌ و مقصر ایران است که «آمریکا ستیزی» میکند!!

* وقتیکه از لشکرکشی آمریکا به منطقه و با خاک یکسان کردن کشورهای همسایه‌ و همچنین محاصره کردن‌ کشورمان‌ با دهها پایگاه نظامی با همکاری دولتهای وابسته‌اش شکایت میکردیم، می‌گفتند، خب آمریکا ابرقدرت جهان است و مقصر ایران میباشد که «جنگ طلبی و ماجراجویی» میکند!!

* زمانیکه از تاریخچه روابط کشورمان با آمریکا، یعنی از کودتای 28 مرداد گرفته تا حمایت از صدام در تجاوز به ایران و تروریسم اقتصادی و تحریمهای فلج ‌کننده و فشارهای حداکثری میپرسیدیم، همین معاندین و مغرضین پاسخ میدادند که ‌چرا «کره جنوبی» نباشیم که علیرغم 150 هزار نظامی آمریکایی مستقر در خاکش، یکی از توسعه یافته ترین و مرفه ترین کشورهای جهان میباشد؟ پس تقصیر از ایران است که نخواسته «کره جنوبی» باشد!!

با عنایت به نکات مطروحه فوق، حالا که طرف معامله ایران کشور چین است که تاکنون نه کودتایی در ایران سازماندهی کرده و  نه مرزهای کشورمان را محاصره نظامی نموده و نه با قلدری ملت ایران را به «چماق و هویج» و «گزینه ‌های روی میز» و «فشار حداکثری» تهدید کرده و نه با زورگویی و تحریمهای شدید اقتصادی خویش دولتهای جهان و حتی شرکتهای خصوصی سایر کشورها را از تجارت با ایران منع کرده، نه حساب دانشجویان ایرانی را مسدود نموده، نه ویزای شهروندان ایرانی را لغو کرده، و نهایتاً هرگز در پی انزوای کامل ملت ایران نبوده. از طرفی نه سردار نظامی کشورمان را ترور کرده، نه از ترور دانشمندان هسته‌ای ایران حمایت کرده و نه هیچ مقام سیاسی‌اش در جمع تروریستها‌ی منافقین وعده جشن و پایکوبی در پایتخت ایران را داده و دست آخر اینکه نه با بودجه‌ دولتی اش‌ رسانه ها و شبکه ‌های تلویزیونی فارسی ‌زبان و جنگ رسانه‌ای و روانی علیه سلامت ذهن و روان ایران و ایرانی براه انداخته!!

ضمناً همان کسانیکه تا دیروز در برابر جنگ اقتصادی‌‌ و فشار حداکثری آمریکا سکوت کرده و در حمایت و در جهت اعمال تحریمها شدید برعلیه ملت ایران دست به دامن آمریکا، اروپا و کشورهای همپیمان آنها بودند، به یکباره اخلاق و رفتار و دیدگاه شان برعکس شد و ناراحت و دلنگران عدم همکاری و عقد قرارداد آمریکا و اروپا با ایران شده اند و از این بابت که چرا آمریکا بجای اعمال تحریمهای جدید برعلیه ایران، با کشورمان قرارداد اقتصادی نبسته و چین طرف قرارداد ایران شده، اشک شان درآمده است، بالاخره نمیدانیم کدام رفتار و دیدگاه و خواست این حضرات و معاندین داخلی و خارجی را قبول کنیم؟!!

در خاتمه باید عرض کنم که کشور چین تاکنون چیزی حدود 85 فقره از این دست قراردادها را با بیش از 80 کشور جهان امضاء کرده و روز به روز نیز در حال افزایش این نوع همکاریهای همه جانبه با دیگر کشورهای جهان میباشد و همین قدرتمند شدن چین از نظر اقتصادی موجب گردیده تا ترامپ و حتی بایدن با چین، بنوعی تنش اقتصادی و گمرکی داشته باشند.

ضمناً عقد قرارداد اقتصادی ایران با کشور چین هیچ مانعی برای عقد قراردادهای اقتصادی دیگر ایران با سایر کشورهای جهان بوجود نمیاورد و کشورمان حق دارد تا در جهت منافع و توسعه خود با هر کسی قرارداد همکاری دیگری نیز امضاء کند.

پس مخلص کلام اینکه قرارداد ایران با چین اصلاً  نگران کننده و خطرناک نیست و رشد و توسعه و منافعی برای هر دو کشور در پی خواهد داشت. امیدوارم با این توضیحات، قدمی در جهت تنویر افکار عمومی برداشته و پاسخ شفاف و قابل قبولی به سوال سوالات و ابهامات موجود در اذهان عموم داده باشم.

 

منبع: تسنیم